Water

'Ik heb dorst, laten wij een put zoeken...'


Ik maakte een vermoeid gebaar: het was onzinnig om in het wilde weg een put te zoeken in de onmetelijke woestijn. Maar we gingen toch op stap. Toen we uren lang zwijgend gelopen hadden viel de nacht in en de sterren begonnen te schijnen. Ik zag ze als in een droom, omdat ik wat koorts had van de dorst.
De woorden van de kleine prins dansten door mijn geheugen: 'Heb je dan ook dorst?' vroeg ik hem. Maar hij beanwoordde mijn vraag niet. Hij zei alleen maar: 'Water kan ook goed zijn voor je hart.' Ik begreep zijn antwoord niet maar zei niets... Ik wist wel dat ik hem geen vragen moest stellen. Hij was moe. Hij ging zitten en ik naast hem; En na een ogenblik stilte zei hij weer: 'De sterren zijn mooi, door die ene bloem die je niet ziet...' Ik antwoordde 'ja zeker' en bekeek zwijgend de golvingen van het zand in het maanlicht. 'De woestijn is mooi' zei hij... En dat was waar. Ik heb altijd van de woestijn gehouden. Men gaat op een duin zitten. Men ziet niets en hoort niets. En toch straalt er iets in de stilte...
'De woestijn is zo mooi doordat er ergens een put verborgen is.' zei de kleine prins....

Uit het boekje "Le petit Prince" van Antoine de Saint-Exupéry.



Zoals een hinde smacht
naar stromend water,
zo smacht mijn ziel
naar u, God.
Psalm 42:2